Rozdział 2 - Pragnę tylko przynależności, czy to tak dużo?

   Obudziłem się koło drugiej po południu, zazwyczaj tak sypiam w weekendy. Jednak wczoraj, a właściwie to już dzisiaj do trzeciej na ranem tępo patrzyłem się na swój telefon. Ciągle przed oczami miałem owy filmik, nie potrafiłem go usunąć czy włączyć ponownie. Sądzę, że obejrzałem to raz, o raz za dużo. Dziś miałem uczyć Ralfa historii, ale mam nadzieję, że pójdzie nam to szybko, bo nie mam zbyt dużej ochoty na rozmowę z kimkolwiek.
   Przed siedemnastą wyszedłem z mieszkania i udałem się dobrze mi znaną trasą w kierunku domu blondyna. Wyszukałem w internecie jak najłatwiejsze zadania, bo zamierzałem szybko zakończyć tą dzisiejszą naukę. Teraz po części rozumiałem zachowanie Dylan'a wobec mnie, ale wiedziałem, że akcja z wyrzuceniem go z mieszkania nie do końca zniszczyła naszą przyjaźń w ciągu jednego wieczoru. Czułem, wiedziałem, że jest jeszcze coś, ale ani przyjaciel, a Ralf czy Ash szybko mi tego nie wyjawią. Będę musiał odkryć to sam, tylko jak? Ostatnie wydarzenia sprawiły, że znowu mam ochotę zapalić, więc wyjąłem z kurtki skręta by już po chwili odetchnąć z ulgą. Papierosy niwelowały wszystkie problemy w moim życiu, trochę poprawiały humor, ale sprawiały, że choć na chwilę zapominam, choć na chwilę. To było takie cudowne uczucie, jeszcze chwilę temu przeżywałem ostatnie wydarzenia, a teraz czułem się odprężony, miałem lekko mówiąc w czterech literach to co się działo w moim życiu. Nie wiem czy to nikotyna tak działała, wydzielając hormon szczęścia, czy po prostu ja sam siebie nakręcałem, że nic mi nie jest?
   Moje rozmyślania zostały brutalnie przerwane, gdyż coś we mnie uderzyło, a już po chwili przygniatał mnie rower i jakiś obcy mężczyzna. Poczułem się bardzo niezręcznie i postanowiłem się wyswobodzić spod ciała owego faceta.
- Najmocniej przepraszam - zaczął, i po chwili mogłem już normalnie oddychać - Wybacz, ale nawet Ciebie nie zauważyłem.
- Spoko - odpowiedziałem - Też się zamyśliłem...
- Wszystko OK?
- Jak najbardziej - uśmiechnąłem się udając, że wszystko gra. Chciałem by już sobie poszedł, był mi obcy, prawie mnie staranował, a teraz lustrował mnie swoimi brązowymi oczami. Koleś, odwal się!
- Na pewno? - podał mi rękę i pomógł wstać - Derek jestem.
- Damien - oznajmiłem unikając kontaktu wzrokowego jak tylko się dało, w sumie to tak naprawdę bałem się obcych ludzi, zwłaszcza jakiegoś starego typka - Damien Ronson.
   Po chwili poczułem jak moje policzki robią się czerwone. Idioto, przecież to obcy koleś! Może jest pedofilem, złodziejem, gangsterem, a Ty tak normalnie mu się przedstawiasz bo ma fajne, brązowe oczy. Brawo Ronson, popisałeś się, teraz trzeba jakoś uciec.
- Fajnie - powiedział i się uśmiechnął - Mimo wszystko przepraszam Ciebie, serio nie zauważyłem jak sobie spokojnie spacerowałeś.
- Ok, wszystko dobrze - orzekłem i ruszyłem w stronę domu Ralfa.
- Kolego! - usłyszałem jak mnie woła, czego kurwa!? - Telefon Ci wypadł...
   Wyglądałem chyba lepiej niż dojrzały pomidor, grzecznie podziękowałem za telefon i ruszyłem w swoją drogę. Po chwili usłyszałem jak Derek jedzie obok mnie, no odwal się typek, no.
- Ponieważ gdybym zaprosił Ciebie na kawę to mogłoby być podejrzane, dlatego chciałem zaprosić Ciebie do maca - powiedział mężczyzna i znowu się uśmiechnął. A ja poczułem się przyjemnie, i bezpiecznie? - Piszesz się?
- Ummm, wiesz ja...ja muszę nauczyć kolegę historii - oznajmiłem sztywno - Jutro mamy ważny test.
- To zajmie tylko dwadzieścia minut, zjemy coś i obiecuję Ciebie zostawić - zaśmiał się, choć mi wcale nie było do śmiechu - W ramach przeprosin?
- No dobra - nawet nie wiem kiedy wypowiedziałem te słowa, na co szatyn wyszczerzył się w uśmiechu.
- Czyli mówisz, że uczysz go historii? - zapytał chyba po raz setny gdy konsumowaliśmy swoje zamówienia w fast foodzie. Obaj zamówiliśmy sobie dwa hamburgery, frytki i colę. Oczywiście starszy mężczyzna musiał zapłacić, a każda próba dania mu gotówki kończyła się fiaskiem. Czułem się tym bardziej głupio, że obcy facet płacił za mnie. Co z tego, że zamówienie był najtańsze, ale mimo wszystko nadal był mi obcy.
- Tak - kiwnąłem głową i dokończyłem frytki oraz colę. Odetchnąłem z ulgą, bo wkońcu da mi spokój, i będę mógł powrócić do swojego spokojnego, dziwnego świata - To ja już będę szedł...
- Mamy jeszcze pięć minut - puścił mi oczko, no co znowu moje policzki oblały się rumieńcem.
- Może teraz Ty powiesz coś o sobie? - zapytałem.
- Hmmm, a co chcesz wiedzieć? - odpowiedział pytaniem na pytanie. Rzuciłem mu spojrzenie spode łba, na co się zaśmiał. Znowu musiał ukazać swój cudowny uśmiech oraz rządek białych zębów - Jak już mówiłem nazywam się Derek, pracuję w banku, mieszkam z psem niedaleko Exer River, w tej dzielnicy za fabryką.
- Mhm - mruknąłem - Ile masz lat?
- Czterdzieści - znowu ten cudowny uśmiech, a ja poczułem, że blednę. Straciłem dwadzieścia minut na starego faceta? Owszem nie wygląda na pierwszą młodość, ale sądziłem, że ma maksymalnie do trzydziestu lat. Poczułem się jeszcze bardziej głupio gdy przyjrzałem się jego twarzy, miała wiele niedoskonałości i w sumie nawet oddawała swój wiek. Bałem się spojrzeć na jego usta, bo gdyby się znowu uśmiechnął, to byłby problem.
- Ja muszę już iść - rzuciłem i nim facet zdążył zareagować ja już wybiegłem z restauracji i szybkim krokiem udałem się w stronę wcześniej obranego celu. Bałem się obrócić do tyłu na wypadek jakby Derek wyszedł za mną, miałem dość wpadek jak na dzisiejszy dzień. Wstałem i tak późno, więc chyba musiałem odrobić swoje wpadki w ciągu sekundy.
    Do mieszkania blondyna przybyłem parę minut po wcześniej umówionym czasie, drzwi jak zwykle otworzyła mi Ashley. Mieszkała z Ralf'em odkąd ich poznałem, podobno miała problemy w domu. Ja jednakże znając naturę jak i temperament dziewczyny wolałem nie drążyć tematu dlaczego nie mieszka w domu.
- Hej - przywitała się - Kevin wpadł, napijesz się?
   Ponieważ doskonale zdawałem sobie sprawę o jakim piciu mowa pokręciłem przecząco głową i zacząłem zdejmować buty by po chwili wejść do salonu. W pomieszczeniu siedziały cztery osoby - Ralf, Ash, Kevin i nieznana mi szatynka.
- Poznaj Rose - powiedział blondyn. Uśmiechnąłem się do niej, podałem jej dłoń. Była bardzo delikatna, ale ciepła w dotyku. Owa dziewczyna bacznie obserwowała mój ruch, dlatego czułem się trochę skrępowany jej zachowaniem.
- Jak tam Ronson? - zapytał dość pogardliwie Kolden. Był to niewielkiego wzrostu chłopak, czarnych włosach, które tylko czasami udawało mu się jakoś ułożyć. Miał niebieskie oczy, które chyba widziały wszystko, a uszy słyszały wszystko. Nikt nie był lepszy od niego by dowiedzieć co się dzieje w szkole czy na mieście. Był dość sympatyczny jeśli chciał, ale i tak dla większości bywał wredny. Nawet potrafił kłócić się z nauczycielami gdy nie miał racji, mimo wszystko zawsze wychodził obronną ręką. Był moim dobrym przyjacielem, a właściwie jest.  Kevin podobnie jak Dylan należał do zagorzałych fanów motorów. Przyjaźniłem się z nim w trzeciej klasie gimnazjum, gdy Knotter miał wypadek na motorze podczas jednego zjazdu. Cała wina poszła na Kevina, ale to było niemożliwe gdyż w chwili upadku mojego BFF ten przekraczał metę. Nie mógł być w dwóch miejscach  jednocześnie, prawda? - Gdzie piesek?
- Kevin! - wrzasnęła Ash. W tym momencie przyszedł Ralf z piwem dla mnie. Miałem nie pić, ależ ja jestem dosłowny w słych słowach. Niechętnie sięgnąłem po butelkę zły na siebie, że nie przewidziałem, że w niedzielę będą nici z nauki. Wziąłem dość spory łyk płynu, który jak każdy alkohol w moim wrażeniu był ohydny. Przełknąłem ślinę i próbowałem nie wyrzygać zawartości mojego gardła. Popatrzyłem się na butelkę by zobaczyć nazwę piwa, ale wtedy dostałem częściowego olśnienia.

- Masz tu piwo Ronson - Dylan podał mi szklaną butelką, którą natychmiast zbliżyłem do ust. Alkohol buzował już od dawna w moich żyłach, ale kumpel co chwila przynosił po butelce czy dwóch dla nas. Powoli robiło mi się coraz gorzej, ale kolega wręcz siłą wlewał w nas kolejne litry piwa.
- Nie wydaje Ci się, że tu coś pływa? - pokazałem mu butelkę gdzie ujrzałem jakiś biały proszek, Knotter wyrwał mi z rąk szkło, na co wybuchłem śmiechem, zamieszał i oddał mi.
- Chyba Ci się coś przywidziało - powiedział i pociągnął kolejny duży łyk piwa.
- Masz rację - wypiłem wszystko do dna, po czym butelka wypadła mi z rąk rozbijając się o szkło, a mi zebrało się na wymioty - C to kurwa jst?
   Zacząłem się plątać we własnych słowach, zrobiło mi się niedobrze. Usiadłem na ziemi, i z trudem zacząłem łapać powietrze, było mi gorąco oraz coraz trudniej łapałem oddech... Jedyne co usłyszałem nim urwał mi się film to czyjś głos :
-  Jak to kurwa nie mieszać z alkoholem!? Przecież mówiłeś...
   Odpłynąłem.

    Dopiero teraz zdałem sobie sprawę, że wszyscy na mnie patrzą, Ralf wybuchł śmiechem za to Rose zmierzyła mnie badawczym spojrzeniem. Odstawiłem piwo na stolik i wybiegłem z mieszkania, nie słuchałem nawołań znajomych by zawrócić i powiedzieć co się dzieje. Potknąłem się na schodach i upadłem z kilku ostatnich stopni by i tak na końcu uderzyć głową o drzwi. Szybko wstałem i wybiegłem z bloku. Nie patrzyłem, że po moich policzkach spływają łzy, miałem to w dupie. Ktoś próbował mnie otruć, ale nie możliwe by Dylan był do tego zdolny! Byliśmy, i chyba nadal jesteśmy najlepszymi kumplami, ja po prostu w to nie wierzę. Dylan by nie mógł mi tego zrobić. Łzy nadal leciały, a ja nie wierzyłem w to co się stało. Przecież ktoś musiał mnie zobaczyć jak leżałem nieprzytomny na balkonie, musiał ktoś to kurwa widzieć...
   Wbiegłem do mieszkania, trzasnąłem drzwiami i rzuciłem się na łóżko.
- Damien wszystko OK? - po chwili w moim pokoju znalazła się Kate. Miała rozpuszczone włosy, i były mokre co świadczyło, że niedawno wyszła z łazienki. Zazwyczaj jej twarz wyrażała obojętność na wszystko, a teraz widziałem w nich strach. Moja kochana siostra się o mnie martwi, ja pieprzę to chyba gdzieś zapisać, Kate Ronson martwi się o brata!
- Odwal się - powiedziałem i schowałem głowę w kołdrę by nie widziała moich łez. Nie jestem gotowy by ktoś je widział.
- Co się stało?
- Nie interesuj się - mruknąłem i poczłapałem do szafy by zmienić ubrania. Miałem nadzieję, że da mi spokój jak zazwyczaj.
- Boże! - wrzasnęła - Ty krwawisz! Co się do cholery stało!?
   Dopiero teraz zdałem sobie sprawę jak bardzo boli mnie prawa ręka, na którą upadłem. Zobaczyłem iż bluzę miałem podartą, a przez dziury leniwie sączyła się krew. Powinąłem powoli rękaw, i jak się okazało całe prawe przedramię było rozwalone, zdarłem skórę by upadłem na kafelki i zsunąłem się z nich.
- Kurwa co się dzieje!?
- Nic! - krzyknąłem chowając ranę pod rękawem - Odwal się! Zmiataj do salonu się pindrzyć przed rodzicami jaka jesteś cudowna!
   Poczułem jak przywaliła mi w policzek po czym szybkim krokiem wyszła z pokoju trzaskając drzwiami jeszcze głośniej niż ja. Przekręciłem zamek by mieć spokój na dzisiejszy wieczór. Znowu łzy popłynęły strumieniem po moich policzkach, czemu jestem taki dziwny? Czemu się tak do chuja zachowuje!?
   Obudziłem się po dziewiątej, czyli nawet nie zaspałem. Pierwszą lekcję miałem o dziesiątej dwadzieścia, czyli miałem jeszcze około pół godziny by zjeść śniadanie i się ubrać. Najpierw wskoczyłem po prysznic by się umyć. Prawa dłoń wyglądała tragicznie, cała była pokryta strupami oraz zaschniętą krwią. Ciekawie jak prezentuje się moje łóżko po wczorajszym. Umyłem się i nałożyłem na siebie czarną bokserkę, czerwoną koszulę oraz czarne jeansy. Czarny był od niedawna moim ulubionym kolorem. Zjadłem swoje śniadanie, czyli płatki. Spakowałem książki i wyszedłem z mieszkania. Od razu zapaliłem, nikotyna pozwalała mi się odprężyć, a ja coś czuję, że będę potrzebował wyluzowania dzisiaj. Przed szkołą stało jak zwykle wielu uczniów, był przecież październik i każdy wolał wyjść na fajka niż kisić się w szkole. No może wszyscy oprócz pierwszaczków, czyli takich jak jak. Młodzież gadała, piła, jakieś napoje oczywiście, palili i cieszyli się swoim towarzystwem. Nikt nikogo nie obgadywał, żyli w zgodzie. Szkoda, że ja tak nie potrafię. Jedyną osobą, z którą mogę szczerze pogadać jest Dylan, choć sam nie wiem co mogę sądzić o tym co się ostatnio działo. A reszta klasy? Większość uważała mnie za dziwaka, idiotę i inne cudne określenia. Tylko Ralf, Kevin i Ashley traktowali mnie przyjaźnie. Sądzę jednak, że blondyn ma w tym swój jakiś cel, nie jestem jakimś cudnym dzieckiem. Pragnę przynależności, w sumie byłbym gotów zrobić wszystko by zaakceptowała mnie większa grupa, nie potrafię docenić tego co mam, szukam gwiazdki z nieba, która spadła na ziemię.
- Hej - usłyszałem głos za sobą, odwróciłem się i napotkałem uśmiechniętą Rose - Co tam?
- Chyba Ok - odpowiedziałem - Bardzo wczoraj zrobiłem z siebie idiotę?
- Trochę - dziewczyna popatrzyła mi w oczy, natychmiast odwróciłem wzrok. - Ralf chce koniecznie z Tobą pogadać, ma dziś ten test z historii.
- Tak wiem - oznajmiłem. - Zdążę go nauczyć, przecież to tylko pierwsza wojna światowa.
- No niby tak...
- Co tam!? - poczułem uderzenie w prawy bok, na co zasyczałem z bólu. Cała ręka zaczęła pulsować bólem - Możemy pogadać?
    Nim zdążyłem cokolwiek powiedzieć szatynka gdzieś zniknęła, a przed mną stał Ralf. Bacznie mi się przyglądał.
- Odpuszczam Ci wczorajszą naukę - powiedział po chwili ciszy - I tak byśmy się nie uczyli, ale do cholery powiedz mi czemu nagle uciekłeś? Spieprzałeś jeszcze szybciej niż sportowy samochód jedzie po torze...
- Ummm ja...ja... - kompletnie nie wiedziałem co powiedzieć - Przepraszam...
- Spoko - powiedział przyjaźnie blondyn - Nie odwalaj więcej takich akcji, robię wszystko by reszta klasy Ciebie polubiła, a Ty... Czemu właściwie uciekłeś?
- Dlaczego nic nie pamiętam z imprezy? - wypaliłem, a chłopak przyjrzał mi się badawczo.
- Jaja sobie robisz?
- Nie, nie pamiętam kompletnie nic - wysyczałem gorzko - Wczoraj, wczoraj chyba mi się coś przypomniało.
- Co!?
- Nic ważnego - skłamałem, nie mogłem powiedzieć mu przecież prawdy, że ktoś na tej imprezie chciał mnie otruć, nie chciałem robić afery.
- Na pewno?
- Tak - skłamałem ponownie - Muszę znaleźć Dylan'a.
    Udałem się na drugie piętro, gdzie zazwyczaj przesiadywał mój kolega, gdzie zazwyczaj przesiadywaliśmy podczas przerw rozmawiając na każdy temat. Brakowało mi tego, ale nie wiedziałem co mogę zrobić by naprawić naszą przyjaźń. Pewnie wystarczyłaby nam kolejna poważna rozmowa, ale nawet to ostatnio było zbyt ciężkie. W naszej miejscówce przy oknie z widokiem nie było Dylan'a, nie było nikogo. Odblokowałem smartphone'a i wybrałem numer kolegi.
[Ja] - Gdzie jesteś?
[Dylan] - Co Ciebie to obchodzi? Masz przecież Ralf'a, Ash czy Kevin'a.
[Ja] - Cholera Dylan, przecież wiesz kim dla mnie jesteś. Czemu nie ma Cię w szkole?
[Dylan] - Jesteś taki głupi czy tylko udajesz? Myślisz, że po tym co mi zrobiliście, a raczej co Ty mi zrobiłeś pojawię się w szkole jakby nigdy nic...
[Ja] - Posłuchaj... 
   Mogłem usłyszeć jedynie dźwięk przerywanego połączeni. Kurwa - zakląłem w myślach i powolnym krokiem udałem się na pierwszą lekcję...


 --»۞«--
Witam w drugim rozdziale mojego opowiadania :)
Liczę na szczere opinie w komentarzach, to bardzo mnie motywuje do pracy gdy czytam Wasze pozytywne opinie na temat mojej twórczości.
Jak widać z Damien'em zaczyna się dziać coś dziwnego, nadal nic nie pamięta, a wspomnienie tworzy jeszcze więcej problemów niżby się można było spodziewać...
Pozdrawiam :)