Rozdział 8 - To było dobre wyjście z sytuacji

    Rose miała zadzwonić wieczorem, ale nie doczekałem się wiadomości od niej, nie wiem co się dzieje. Nie chcę jej stracić, ale coś czuję, że tak się dzieje, bo ledwo staliśmy się parą, a przez ostatnie dni prawie się nie odzywamy. Nie chcę by nasz związek nie przetrwał pierwszej próby czasu, więc postanowiłem ją odwiedzić. To będzie najlepszy pomysł. Nie zastanawiając się wiele przebrałem się i ruszyłem w stronę jej bloku. Póki się jeszcze nie przeprowadziłem to mogę sobie na piechotę udać się do Rose, a gdy będę mieszkał z Kate? Zresztą nadal nie wiem co mam zrobić, czy zgodzić się i przeprowadzić się do niej. Wprawdzie to będzie najlepsze wyjście z całej sytuacji, ojciec doprowadza mnie do szału i wzajemnie. Czy to możliwe abyśmy się tak różnili? Jako rodzina powinniśmy mieć jakiekolwiek cechy wspólne, czy to fizyczne czy psychiczne. Ja u siebie i u reszty Ronson'ów tego nie dostrzegam, no może jestem trochę podobny do matki wyglądem, jednak uważam, że to i tak za mało jak na rodzinę.
    Moje rozmyślania przerywa dzwonek do drzwi, więc ruszam się by je otworzyć. Moim oczom ukazuje się Ralf roześmiany od ucha do ucha, a jego oczy dokładnie mnie lustrowały.
- Mogę wejść? - zapytał, a ja przepuściłem go w drzwiach.
- Czego chcesz?
- Może trochę grzeczniej?
- Pytaniem na pytanie?
- Pytaniem na pytanie?
- Kurwa - jęczę i siadam na łóżku - Mam zły dzień, więc jeśli możesz to się sprężaj z nowościami...
- Mamy końcówkę listopada, a przez cały miesiąc nie byłeś na żadnej domówce u mnie - rzucił - Coś się stało? Rozumiem, że masz złamaną nogę, więc nie karzę Ci wywijać tańców, ale zawsze przychodziłeś czy pogadać czy co...
- Ralf jakoś ostatnio nie mam ochoty na cokolwiek...
- Chodzi o Rose?
- To znaczy? - pytam.
- Ona też chodzi jakaś rozkojarzona, pokłóciliście się prawda? - pyta i uważnie się na mnie patrzy oczekując reakcji.
- Ja nawet nie wiem w jakiej my jesteśmy relacji - mówię zgodnie z prawdą. Nie wiem czy z Rose to coś poważnego jest. Wogóle nie wiem czy to dobrze, że wszyscy myślą, że jesteśmy razem. Nie wiem czy jestem gotowy na jakikolwiek związek, a ostatnio i tak mam dużo problemów na głowie by myśleć o dziewczynie. Kłótnie z ojcem, propozycja Kate, Dereck. Szybko tego ostatniego wyganiam ze swojej głowy, serio sam nie wiem co mam robić ze swoim życiem, jestem do dupy w kochaniu.
- Popierdoliło Ciebie? - chłopak jest wzburzony - Wiesz jaka ona jest szczęśliwa, że z nią jesteś, a Ty coś takiego mówisz! Damien do cholery! Rose to najcudowniejsza dziewczyna na świecie zaraz po Ashley, i jeśli ją skrzywdzisz to osobiście dopilnuję byś nie wyszedł z tego cało, jasne?
- Dobra - oznajmiam obserwując go bacznie, mam nieodparte wrażenie, że blondyn mi zaraz przyłoży.
- Nie dobra Ronson - rzucił hardo - Mam nadzieję, że nie zamierzasz się nią zabawić czy wykorzystać bo sprawię, że znowu wrócisz do znajomości z tym down'em Knotter'em...
    Popatrzyłem na niego z uniesionymi brwiami.
- Wybacz - na jego twarz wpłynął lekki rumieniec gdy zrozumiał w pełni jakie słowa wypowiedział.
- No okej - mruknąłem sam nie bardzo wiedząc jak zareagować w takiej sytuacji. Co chciał mi przez to powiedzieć? Raz mu się narażę i skończę jak Dylan!? Dobry mi przyjaciel z tego Ralf'a...
- Teraz poczekam grzecznie w kuchni, a Ty zmieniaj te ciuszki i szykuj się na imprezę dzisiaj wieczorem - patrzę na niego jak na idiotę, a on tylko wybucha śmiechem - Co?
- Jeszcze parę minut temu mi groziłeś prawie, że śmiercią, a teraz zapraszasz na imprezę? - pytam się zdezorientowany
- Nie strzelaj focha jak jakaś babka podczas okresu tylko się ubieraj - mówi z uśmiechem na ustach po czym opuszcza mój pokój - Chyba, że chcesz zajść tam w tym jakże zajebistym dresie.
- Chcesz mi mówić jak mam żyć!?
- Choć w sumie możesz iść w takim stroju - powiedział - Dresy są poręczne w zdejmowaniu...
- Udam, że tego nie słyszałem Gretson.
- Taaa, jasne!
    Drapię się po głowie będąc bardzo zdezorientowanym zaistniałą sytuacją, jestem zły na siebie za swoje zachowanie, jestem zły na Ralf'a, bo popsuł moje plany na wieczór. Przecież miałem sie spotkać z Rose!
     Impreza! - wykrzyknąłem w myślach - Rose będzie na niej na pewno, ona zawsze przychodzi, przecież tak bardzo lubi Ashley... Założyłem na siebie czerwony longsleeve, oraz obcisłe, czarne spodnie. Nie rurki oczywiście, facetem jestem, i o siebie dbam - powiedziałem sobie w myślach, przejrzałem się w lustrze. Ten gips wystający z prawej nogawki bardzo mi pomaga, dodaje takiego uroku osobistego, że ohoho. Nakładam nieznaczna ilość perfum, bo szkoda mi ich gdyż je wywieje podczas drogi, a po pierwszym papierosie i tak ich czuć nie będzie...
- Wow - usta chłopaka układają się w 'o' gdy zobaczył mnie wychodzącego z pokoju - Laski będą się ślinić na twój widok...
- Nie tylko ty będziesz dziś królem imprezy - rzuciłem ironicznie po czym puściłem mu oczko, na co wybuchł śmiechem.
- Dziwny jesteś, wiesz?
- Chyba dam ci Nagrodę Nobla za te stwierdzenie - prychnąłem po czym zamknąłem drzwi domu na klucz.
    Do mieszkania blondyna dotarliśmy kilka minut po dziewiątej, w domu było już jak zwykle dużo ludzi, wszędzie dało się wyczuć woń alkoholu oraz papierosów. Ralf mieszkał bez rodziców, co pozwalało mu na robienie takich imprez. Nic dziwnego, że miał wielu znajomych, można się było wyluzować, wypić trochę procentów czy zwyczajnie pobawić. Domówki u Ralfa były chyba już tradycją, a zaczęły się wtedy gdy ja byłem w Australii.  
    Ciekawe czy Dylan na nie chodził? - nie wiem skąd u mnie w głowie zrodziło się to pytanie. Knotter od początku tego roku praktycznie się do mnie odzywał, a po ostatniej imprezie nasze kontakty były bliskie zeru, zresztą nie ma się co dziwić. Niezbyt miło go potraktowałem...
- Damien! - po chwili Rose złożyła na moich ustach delikatny pocałunek, pachniała wiśniami - Przepraszam, że ostatnio się wcale nie odzywam, ale Max niezbyt dobrze się czuje...
- Spoko - powiedziałem i przytuliłem ją do siebie. Jak dobrze jest trzymać ciebie w swoich ramionach Rose - oznajmiłem sam sobie w myślach i pocałowałem ją w czoło - Wszystko już lepiej?
- Można tak powiedzieć - uśmiechnęła się szczerze i udaliśmy się w stronę parkietu trochę potańczyć.
- Kocham cię, wiesz? - zapytała podczas naszego ala dancingu. Zrobiło mi się dziwnie na sercu, bo ja nie byłem, nie jestem i prawdopodobnie nie będę pewny tego uczucia, które pomiędzy nami jest. Czy to miłość? Zauroczenie, a może pożądanie? Jestem zbyt młody by doskonale i bez konsekwencji mówić o uczuciach. Nie jestem typem osoby, która szybko się przed kimś otwiera. Potrzebuję czasu by kogoś poznać, by zobaczyć czy mogę mu powierzyć cząstkę siebie? Może dla kogoś to zwykły opis życia, ale dla mnie to coś znacznie więcej, to kawałek mojej duszy...
- Ja...
- Spokojnie kochanie - zamruczała przy moim uchu - Nie zmuszam ciebie do wyznawania uczuć, jeśli jeszcze nie chcesz, po prostu chcę byś wiedział, że ja czuję do ciebie to coś, to coś...
    Zobaczyłem w jej oczach zawiedzenie, ale po chwili zastąpiła je udawanym szczęściem. Cmoknęła mnie w usta i ruszyła w tłum zostawiając mnie samego.
    Było już po dwunastej gdy dziewczyna zniknęła gdzieś w tłumie, postanowiłem udać się do kuchni by się napić. Wprawdzie nie tańczyliśmy zbyt wiele bo moja noga, ale przytulaliśmy się i kręciliśmy się w rytm muzyki. Minąłem grupkę dziewczyn, które zerkały na mnie pożądliwie, czyżbym był aż taki pociągający? Prychnąłem i odtrąciłem jedną z fanek, która ledwie trzymając się na nogach ruszyła do mnie. Uniknąłem jej napadu na mnie uciekając do toalety. Gdy już załatwiłem swoją potrzebę i chciałem wyjść, to drzwi zablokowała mi jakaś czarnowłosa dziewczyna. Poznałem ją gdyż parę minut wcześniej próbowała mnie przytulić w pokoju.
- Hej Ronson - rzuciła eksponując swój pokaźny biust, który w tej chwili interesował mnie najmniej.
- Czego?
- Mhmmm, jaki niegrzeczny - powiedziała - Lubię takich....
    Nawet nie wiem kiedy wbiła swoje usta w moje łapiąc przy okazji moje krocze. Jest pocałunek był obleśny, waliło od niej alkohol, a sama pewnie nawet nie kontaktowała. Ściskała mojego członka aż ten został pobudzony. W ciasnych spodniach zaczynało brakować miejsca, a czarna mruknęła z zadowoleniem.
- Dużego masz - sapnęła i po chwili rozpinała mi spodnie. Złożyła delikatne pocałunki na moich bokserkach i już chciała je ściągać gdy oprzytomniałem.
- Co ty kurwa robisz!?
- Loda!? - zapytała z ironią w głosie.
- Spieprzaj - odepchnąłem ją od siebie, zapiąłem spodnie i wyszedłem z pomieszczenia.
    Udałem się do kuchni gdzie napiłem się wody, ale zobaczyłem, że za lodówką są uchylone drzwi. Drzwi!? Byłem już wiele razy w domu Ralf'a, ale po raz pierwszy zauważyłem tutaj jakiś nowy pokój. Byłem wściekły na siebie za tą sytuacją, nie wiem co się ze mną dzieje. Z Dereck'iem było tak samo. Wiedziałem, że to złe, ale mimo wszystko podobało mi się to, kurwa podobało się. Co ja najlepszego robię ze swoim życiem!? Postanowiłem nie rozmyślać dłużej nad swoim beznadziejnym zachowaniem i zechciałem spenetrować nieznane mi pomieszczenie. Odstawiłem szklankę na półkę i ruszyłem w tamtym kierunku. Pomieszczenie było niewielkie, i pełniło chyba rodzaj jakieś spiżarni, bo wszędzie znajdowały się jakieś konfitury, jedzenie czy inne tego typu produkty. Wtedy usłyszałem strzęp rozmowy...
- Nie uważacie, że warto mu powiedzieć? - Rose spojrzała na Ashley, Ralf'a i Kevin'a - Jak długo będziemy to ukrywać?
- Rose...
- Ralf - udzieliła się czerwonowłosa - Ona z nim chodzi i co...
- Narazie nie mamy jednolitej wersji - mruknął Kevin - Musimy ustalić, by każde z nas w razie czego powiedziało jedną wersję...
- Hmm, to będzie ciekawe jak ktoś oprócz was będzie wiedział coś o wypadku - blondyn wskazał na dwójkę stojącą obok siebie, dopiero teraz zobaczyłem, że Kevin trzyma moją dziewczynę za rękę. Łzy momentalnie spłynęły po mojej twarzy. Jak mogłem być taki głupi!? - myślałem - Oni mnie po prostu wykorzystali, a Rose cały czas mnie oszukuje...
- Wypadek pominiemy - rzuciła brunetka - Ash też powinna powiedzieć co się wtedy wydarzyło, przecież on MUSI wiedzieć.
- I co mu powie? Damien twój best friend forever chciał mnie...
- Cicho - żachnęła się dziewczyna - Powiem mu jak uznam za stosowne, a narazie nie jest ten moment, pomyślmy lepiej jak mu wyjaśnimy całe ce przedstawienie, że go lubimy...
- A nie lubimy? - Kevin wydał się być oburzony - Mówcie sobie co chcecie, ale ja Damien'a serio bardzo polubiłem. Może jest czasem dziwny to fakt, ale tak naprawdę sami niewiele o nim wiemy, cały czas wykorzystywaliśmy go przeciwko Knotter'owi, może czas to zmienić i serio pokazać, że jednak coś dla nas znaczy?
- Bo Rose będzie zazdrosna - zadrwił Ralf - On wogóle wie o twojej orientacji homo?
- Bi - warknęła Rose - Kevin jest bi, a to, że byliśmy razem jak uznasz!?
- Luz luz - Ash postanowiła wyciszyć grupę - Nie będziemy się czepiać kto jest jakiej orientacji bo każdy ma prawo do miłości, nawet do osoby tej samej płci, takie jest moje zdanie, więc wara od niego. Jednak musimy mu powiedzieć o tym wypadku...
- To było dobre wyjście z tej sytuacji - powiedział brunet i przytulił moją dziewczynę. Ich bliskość i fakt, że kiedyś byli razem sprawił, że łzy samoistnie spływały z twarzy gdy tylko popatrzyłem w ich stronę - Dylan musiał wtedy ucierpieć, a my mogliśmy zacząć działać. Przecież cały czas o to nam chodziło...
    W tym momencie moja dłoń przypadkowo popchnęła słoik, który spadł z szafki. Wszyscy szybko odwrócili się do źródła dźwięku. Opisać ich zachowanie gdy mnie zobaczyli graniczyło z cudem, ich twarze wyrażały tysiące emocji, od szoku, poprzez gniew, złość, a kończąc na współczuciu. Pierdolcie się ze swoim współczuciem! 
    Rose momentalnie odsunęła się od chłopaka i ruszyła w moim kierunku...
- Nie! - krzyknąłem i wybiegłem z domu. Noga cholernie zaczęła mnie boleć, ale nie zważając na ból w kostce szybko wyszedłem z mieszkania kolegi. Byłego kolegi. Jak oni mogli mi coś takiego zrobić!? Jak!? Ja im ufałem, a oni tak zwyczajnie mnie wykorzystali! Myślałem, że serio istnieje pomiędzy nami coś takiego jak przyjaźń, ale jak widać po prostu ciągle robili sobie ze mnie jaja. Myślałem, że nie są tacy jak większość ich opisywała. Jak mogłem tego nie zauważyć? Zrobiony w balona przez swoją dziewczynę i ala kumpli. Ronson ty to kurwa masz szczęście! - pomyślałem. Zostawiłem najlepszego przyjaciela dla takich kłamców! Kim ja kurwa jestem!?
    Łzy nadal płynęły, a ja w środku nocy szedłem dalej uparcie ulicami miasta. Nie chciałem iść do domu by uniknąć kolejnej konfrontacji z ojcem, i już wiedziałem, że wyprowadzę się z Kate. Co z tego, że na drugi koniec miasta, ale będę miał chwilę wolności nim znajdą mój nowy adres.
- Kurwa - moja połamana noga odmawiała mi już posłuszeństwa. Usiadłem na pobliskiej ławce i zapaliłem papierosa, jednego, drugiego, trzeciego po szóstym przestałem liczyć...
- Damien!? - usłyszałem znajomy głos Dylan'a.
- Tak? - zapytałem z uśmiechem na ustach. Na pewno to go zmyli i nie zobaczy łez.
- Co się dzieje?
- Dylan ja...Ja strasznie ciebie przepraszam - chłopak zmarszczył brwi w geście zdziwienia - Ja wszystko słyszałem, oni mnie po prostu mnie wykorzystali przeciwko Tobie. Dlaczego on są tacy!? Co im zrobiłeś, że ciebie tak nienawidzą!?
- Nie wiem Damien - Knotter zabrał od mnie paczkę papierosów, którą wyrzucił do kosza - Ważne, że przejrzałeś na oczy jakimi są kutasami...
- Chcesz mi wybaczyć!?
- Jesteś mim najlepszym przyjacielem i nie mógłbym ciebie tak po prostu odtrącić czy zapomnieć o tobie - powiedział, a mi zrobiło się cieplej na sercu - Owszem o tym jak mnie wyrzuciłeś z jego domu szybko nie zapomnę, ale fajnie, że przeprosiłeś i zobaczyłeś, że oni wcale ciebie nie lubili tylko WYKORZYSTYWALI...
- Dziękuję - oznajmiłem.
- Chodź lepiej do mnie spać bo wali od ciebie tak bardzo, a jeszcze twój humor nie ułatwi łatwego przejścia do twojego królestwa - mruknął, a ja mimowolnie wybuchłem śmiechem.
- Dzięki Dylan - jak mi brakowało jego towarzystwa...

 --»۞«--
Witam! To już ósmy rozdział opowiadania Nobody Can Save Me Now :)
Jest to jeden z krótszych rozdziałów jaki do tej pory napisałem, ale obiecuję poprawę. Pisałem go chyba ponad tydzień, więc przepraszam jeśli są błędy czy wyszedł mi słabo, ale to był zwariowany tydzień...
Jak widzicie sprawa się trochę komplikuje? Co teraz ma zrobić Damien? Czy Dylan jest wobec niego szczery, czy może właśnie Ralf z resztą mają rację? Odnośnie sytuacji w WC, wszystko ma swój cel i zostanie wyjaśnione.
Powoli się wszystko wyjaśni, miłego czytania! :P